"تظاهرات مارکسیست ها"
مصطفی صابر
ویژگی 16 آذر امسال در این بود که اوضاع سیاسی در ایران و جدال جنبش های اجتماعی را روشنتر از هر زمان منعکس کرد. امسال در واقع یک جدال عظیم چپ و راست جامعه بر سر 16 آذر در گرفت. وزارت اطلاعات و کیهان و تحکیم وحدت و بی بی سی و وی او ای در یکطرف، و دانشجویان چپ و کمونیست ها و مردم آزادیخواه و خانواده های دانشجویان و احزاب و تشکل های مختلف چپ و کارگری در طرف دیگر. جنگی در همه ابعاد نظری، سیاسی، تبلیغی و آکسیونی. و این جنگ را چپ برد. گرچه نبرد هنوز ادامه دارد، ولی تا همینجا یک پیروزی خیره کننده دیگر برای چپ ثبت شده است. راست از حکومت اسلامی گرفته تا اپوزیسیون بورژوایی، فقط وحشت خود را به نمایش گذاشت و تلاشهای سراسیمه برای مقابله با چپ. شکست خوردن شعارها و حقه بازی هایش برای مقهور کردن 16 آذر سرخ و سوسیالیستی. دروغ های مسخره و کلک های ژورنالیستی اش برای کمرنک کردن حضور چپ و کمونیسم در دانشگاه. دستگیری و دست زدن به وحشیگری و اعلام استیصال و شکست.
از قبل تقریبا همه حدس میزدند که امسال 16 آذر بسیار گسترده تر و پر قدرت تر و چپ تر خواهد بود. علامات آن (مثلا تظاهرات های 15 و 30 مهر دانشگاه تهران و همینطور تظاهرات دانشجویان اصفهان با شعار "آزادی، برابری، هویت انسانی") مشهود بود. لذا راست از پیش دست به کار شده بود. دفتر تحکیم و برادران لیبرال دانشگاه و صدای آمریکا و وزارت اطلاعات هریک به شیوه خود حمله به چپ را شروع کردند. جالب بود که همه شان از پیش دم گرفته بودند که چپ چیزی نیست، عددی نیست، خبری نیست، ده نفر اند، 30 نفر اند و غیره. و در عین حال تهدید میکردند صف تان را جدا کنید. (یعنی دستگیرتان میکنیم!) بعد از شکست خوردن پروژه مسخره تبدیل کردن امثال فخر آور به رهبر دانشجویی حالا سعی میشد تا برادران لیبرال دانشگاه و تحکیمی ها را بعنوان رهبران دانشجویی جا بزنند. چپ بعنوان یک شبح ترسناک و ضد دمکرات و استالینی در همه حرفها و حرکات اینها دیده میشد ولی در عین حال قدرت و حتی موجودیت آن انکار میشد!
وقتی در مراسم پوینده و مختاری (که در آن سرود انترناسیونال خوانده شد و یک اعلام حضور قوی چپ بود) دانشجویان چپ اعلام کردند که 13 آذر مراسم خواهند داشت، دیگر معلوم شد که نقشه های برادران لیبرال و تحکیم نگرفته است. نتوانسته اند توی دل چپ را خالی کنند. آنها مصمم اند تظاهرات بگذارند. اینجا بود که برادران وزارت اطلاعات خود مستقیما وارد عمل شدند و 30 – 40 نفر از فعالین دانشجویی را در تهران و مازندران و شیراز و اهواز دستگیر کرد. جالب است که برادران لیبرال دانشگاه فوری شروع کردند به اشک تمساح ریختن که دستگیری اینها را محکوم میکنیم، اما بدانید که با یک گرگ باران خورده (همان برادران اطلاعاتی) طرف هستید و حریف نمی شوید.
تظاهرات 13 آذر اما علیرغم دستگیری ها، علیرغم همه تلاشهای راست، همه این حضرات از بردران اطلاعاتی تا برادران لیبرال و تحکیم و تلویزیون " وی او ای" را غافلگیر کرد. جالب بود (طبق گفته یکی از رفقا از ایران) که وی او ای در مورد تفسیر تظاهرات خیره کننده و قدرتمند چپ در 13 آذر تهران باز سراغ یکی از همین برادران تحکیمی رفته بود و سعی میکرد در اوج قدرت نمایی چپ در دانشگاه راست را جلو بکشد!
اما این هنوز یک گوشه 16 آذر امسال بود. موضوع مهمتر این بود که امسال 16 آذر نه فقط سرخ و سوسیالیستی که سراسری تر از همیشه بود. نه فقط در دانشگاه تهران، بلکه در شهرهای مختلف از مشهد تا گیلان و مازندران، تا تبریز و کرمانشاه، تا شیراز و اهواز و اصفهان، دانشجویان تحرک وسیعی نشان دادند. از این لحاظ (یعنی سراسری بودن) 16 آذر مرا یاد 18 تیر می انداخت. این یک شاخص بسیار مهم است که نشان میدهد چپ و سوسیالیسم دارد با قدرتی روز افزون در همه جا سر بلند میکند. همینطور سمپاتی و حمایتی که 16 آذر سرخ و در بین اقشار مختلف بر انگیخت به نسبت سالهای گذشته بی سابقه است. روز 13 آذر کم نبودند مردم و فعالین سیاسی غیر دانشجو که جلو دانشگاه اجتماع کرده بودند و میخواستند به دانشجویان بپیوندند. چه تظاهرات 13 آذر و اجتماعات بعدی و چه حتی دستگیری دانشجویان چپ و اعتراضاتی که توسط خانواده های آنها و نیروهای سیاسی مختلف برای آزادی آنها صورت گرفته و میگیرد باعث شد که حضور قدرتمند چپ و کمونیسم در دانشگاه مورد توجه بیشتر مردم ایران و جهان قرار گیرد.
این شاید برای اولین بار بود که حضور چپ در دانشگاههای ایران ابعاد وسیع بین المللی پیدا کرد. یکی از دوستان راننده کامیون است و دائم در بین آمریکا و کانادا در حال رفت و آمد است. روز 13 آذر به من زنگ زد و با صدایی پر هیجان گفت: "دیدی تو ایران چه خبر شده"؟ صدای او چنان هیجان داشت که گفتم نکند خبری شده که من نمی دانم. ولی مهلت نمی داد. گفت در یکی از استراحت گاه های بین راه هستم، داشتیم کانال عوض میکردیم که یکباره در یکی از کانالهای اصلی آمریکا دیدم شعار آزادی برابری در دانشگاه را نشان میدهند و مجری در باره "تظاهرات مارکسیست ها" صحبت میکند...
یادش بخیر آنوقت ها که همین میدیا هر روز نعره میزد کمونیسم مرد، تاریخ پایان یافت. حالا جنبش چپ و کمونیسم در ایران دارد دوباره "تظاهرات مارکسیست ها" را روی صحنه سیاست دنیا قرار میدهد!
16 آذر از یک جهت دیگر هم یک پیشروی مسلم برای چپ بود. 16 آذر درست در اوج هیاهوی "خطر جنگ" و بالا رفتن پرچم "صلح و دمکراسی" و "نه جنگ" و "جنبش ضد جنگ" و خلاصه تلاش برای نوعی مماشات با جمهوری اسلامی و تمکین به وضع موجود در پناه ترساندن مردم از جنگ بود. این هم در واقع جبهه دیگری بود که راست کوشید از درون صف چپ در دانشگاه علیه 16 آذر بگشاید. اما این تلاشها نیز همچنانکه در مقالات دیگری در این شماره توضیح داده ایم شکست خورد. آنچه که 16 آذر را رقم زد شعارهای مرگ بر دیکتاتور (مرگ بر جمهوری اسلامی)، آزادی و برابری و زنده باد سوسیالیسم بود.
ویژگی 16 آذر امسال در این بود که اوضاع سیاسی در ایران و جدال جنبش های اجتماعی را روشنتر از هر زمان منعکس کرد. امسال در واقع یک جدال عظیم چپ و راست جامعه بر سر 16 آذر در گرفت. وزارت اطلاعات و کیهان و تحکیم وحدت و بی بی سی و وی او ای در یکطرف، و دانشجویان چپ و کمونیست ها و مردم آزادیخواه و خانواده های دانشجویان و احزاب و تشکل های مختلف چپ و کارگری در طرف دیگر. جنگی در همه ابعاد نظری، سیاسی، تبلیغی و آکسیونی. و این جنگ را چپ برد. گرچه نبرد هنوز ادامه دارد، ولی تا همینجا یک پیروزی خیره کننده دیگر برای چپ ثبت شده است. راست از حکومت اسلامی گرفته تا اپوزیسیون بورژوایی، فقط وحشت خود را به نمایش گذاشت و تلاشهای سراسیمه برای مقابله با چپ. شکست خوردن شعارها و حقه بازی هایش برای مقهور کردن 16 آذر سرخ و سوسیالیستی. دروغ های مسخره و کلک های ژورنالیستی اش برای کمرنک کردن حضور چپ و کمونیسم در دانشگاه. دستگیری و دست زدن به وحشیگری و اعلام استیصال و شکست.
از قبل تقریبا همه حدس میزدند که امسال 16 آذر بسیار گسترده تر و پر قدرت تر و چپ تر خواهد بود. علامات آن (مثلا تظاهرات های 15 و 30 مهر دانشگاه تهران و همینطور تظاهرات دانشجویان اصفهان با شعار "آزادی، برابری، هویت انسانی") مشهود بود. لذا راست از پیش دست به کار شده بود. دفتر تحکیم و برادران لیبرال دانشگاه و صدای آمریکا و وزارت اطلاعات هریک به شیوه خود حمله به چپ را شروع کردند. جالب بود که همه شان از پیش دم گرفته بودند که چپ چیزی نیست، عددی نیست، خبری نیست، ده نفر اند، 30 نفر اند و غیره. و در عین حال تهدید میکردند صف تان را جدا کنید. (یعنی دستگیرتان میکنیم!) بعد از شکست خوردن پروژه مسخره تبدیل کردن امثال فخر آور به رهبر دانشجویی حالا سعی میشد تا برادران لیبرال دانشگاه و تحکیمی ها را بعنوان رهبران دانشجویی جا بزنند. چپ بعنوان یک شبح ترسناک و ضد دمکرات و استالینی در همه حرفها و حرکات اینها دیده میشد ولی در عین حال قدرت و حتی موجودیت آن انکار میشد!
وقتی در مراسم پوینده و مختاری (که در آن سرود انترناسیونال خوانده شد و یک اعلام حضور قوی چپ بود) دانشجویان چپ اعلام کردند که 13 آذر مراسم خواهند داشت، دیگر معلوم شد که نقشه های برادران لیبرال و تحکیم نگرفته است. نتوانسته اند توی دل چپ را خالی کنند. آنها مصمم اند تظاهرات بگذارند. اینجا بود که برادران وزارت اطلاعات خود مستقیما وارد عمل شدند و 30 – 40 نفر از فعالین دانشجویی را در تهران و مازندران و شیراز و اهواز دستگیر کرد. جالب است که برادران لیبرال دانشگاه فوری شروع کردند به اشک تمساح ریختن که دستگیری اینها را محکوم میکنیم، اما بدانید که با یک گرگ باران خورده (همان برادران اطلاعاتی) طرف هستید و حریف نمی شوید.
تظاهرات 13 آذر اما علیرغم دستگیری ها، علیرغم همه تلاشهای راست، همه این حضرات از بردران اطلاعاتی تا برادران لیبرال و تحکیم و تلویزیون " وی او ای" را غافلگیر کرد. جالب بود (طبق گفته یکی از رفقا از ایران) که وی او ای در مورد تفسیر تظاهرات خیره کننده و قدرتمند چپ در 13 آذر تهران باز سراغ یکی از همین برادران تحکیمی رفته بود و سعی میکرد در اوج قدرت نمایی چپ در دانشگاه راست را جلو بکشد!
اما این هنوز یک گوشه 16 آذر امسال بود. موضوع مهمتر این بود که امسال 16 آذر نه فقط سرخ و سوسیالیستی که سراسری تر از همیشه بود. نه فقط در دانشگاه تهران، بلکه در شهرهای مختلف از مشهد تا گیلان و مازندران، تا تبریز و کرمانشاه، تا شیراز و اهواز و اصفهان، دانشجویان تحرک وسیعی نشان دادند. از این لحاظ (یعنی سراسری بودن) 16 آذر مرا یاد 18 تیر می انداخت. این یک شاخص بسیار مهم است که نشان میدهد چپ و سوسیالیسم دارد با قدرتی روز افزون در همه جا سر بلند میکند. همینطور سمپاتی و حمایتی که 16 آذر سرخ و در بین اقشار مختلف بر انگیخت به نسبت سالهای گذشته بی سابقه است. روز 13 آذر کم نبودند مردم و فعالین سیاسی غیر دانشجو که جلو دانشگاه اجتماع کرده بودند و میخواستند به دانشجویان بپیوندند. چه تظاهرات 13 آذر و اجتماعات بعدی و چه حتی دستگیری دانشجویان چپ و اعتراضاتی که توسط خانواده های آنها و نیروهای سیاسی مختلف برای آزادی آنها صورت گرفته و میگیرد باعث شد که حضور قدرتمند چپ و کمونیسم در دانشگاه مورد توجه بیشتر مردم ایران و جهان قرار گیرد.
این شاید برای اولین بار بود که حضور چپ در دانشگاههای ایران ابعاد وسیع بین المللی پیدا کرد. یکی از دوستان راننده کامیون است و دائم در بین آمریکا و کانادا در حال رفت و آمد است. روز 13 آذر به من زنگ زد و با صدایی پر هیجان گفت: "دیدی تو ایران چه خبر شده"؟ صدای او چنان هیجان داشت که گفتم نکند خبری شده که من نمی دانم. ولی مهلت نمی داد. گفت در یکی از استراحت گاه های بین راه هستم، داشتیم کانال عوض میکردیم که یکباره در یکی از کانالهای اصلی آمریکا دیدم شعار آزادی برابری در دانشگاه را نشان میدهند و مجری در باره "تظاهرات مارکسیست ها" صحبت میکند...
یادش بخیر آنوقت ها که همین میدیا هر روز نعره میزد کمونیسم مرد، تاریخ پایان یافت. حالا جنبش چپ و کمونیسم در ایران دارد دوباره "تظاهرات مارکسیست ها" را روی صحنه سیاست دنیا قرار میدهد!
16 آذر از یک جهت دیگر هم یک پیشروی مسلم برای چپ بود. 16 آذر درست در اوج هیاهوی "خطر جنگ" و بالا رفتن پرچم "صلح و دمکراسی" و "نه جنگ" و "جنبش ضد جنگ" و خلاصه تلاش برای نوعی مماشات با جمهوری اسلامی و تمکین به وضع موجود در پناه ترساندن مردم از جنگ بود. این هم در واقع جبهه دیگری بود که راست کوشید از درون صف چپ در دانشگاه علیه 16 آذر بگشاید. اما این تلاشها نیز همچنانکه در مقالات دیگری در این شماره توضیح داده ایم شکست خورد. آنچه که 16 آذر را رقم زد شعارهای مرگ بر دیکتاتور (مرگ بر جمهوری اسلامی)، آزادی و برابری و زنده باد سوسیالیسم بود.
