16 آذر سوسیالیستی
امید سرخ، ایران
ما در شرایطی در آستانه 16 آذر قرار گرفته ایم که تعرضات رژیم جانیان اسلامی در سال قبل تعداد زیادی از دانشجویان سوسیالیست و آزادیخواه و برابری طلب را دردانشگاهها به تیغ کشید و کرور کرور دانشجویان آزادیخواه را به داخل زندانهای مخوفش راند و تحت تعقیب و آزار قرار داد. اما به رغم تمام این فشارها در همین مدت کم که دانشگاه ها باز شده است به همه نشان داد که این جنبش را نمیتوان براحتی سربه نیست کرد واز بین برد لذا آنان را وا داشت که تا همان سیاست همیشگی خود را که سرکوب دانشجویان ونیروهای آزادیخواه است را با شدت هرچه بیشتر به پیش ببرند و بسیاری را به کمیته های انضباطی احضار و روانه بازداشتگاهها کنند. اما با همه اینها جنبش اعتراضی در دانشگاه همچنان زنده است و مبارزه ای پی گیر و دایمی برای رسیدن به خواستهای بحق و انسانی خویش از طرف دانشجویان ادامه دارد. و این قضیه جای خوشحالیست. اما اینجا بحث دیگری را میخواهم باز کنم و آن هم این است که چکار باید کرد تا یک 16 اذر سرخ و سوسیالیستی داشت و نشان داد که جنبش با تعرضات سال قبل نتنها به عقب نرفته بلکه همچنان محکم و پایداربر سر جای خودش باقی است. اما جوهر بحث اینجاست که چگونه میتوان رهبران جدیدی به جلو صحنه آورد وبه یک معنی 16 آذر را توده ای و همه گیر کرد و عموم دانشجویان را به صحنه آورد که جنبش بتواند قدرتمندانه در مقابل سرکوب جمهوری اسلامی قد علم کند. این سیاست و هدف چه مکانیسمی را میطلبد تا به موفقیت برسد؟
دانشجویان سوسیالیست باید سیاست نوینی پیش رو گیرند تا بتوانند بر این اوضاع که از یکطرف سرکوب عریان جمهوری اسلامی را به دنبال دارد واز طرف دیگر تلاشهای جمهوری اسلامی و دارودسته های اراذل اوباشش در دانشگاه را برای تفرقه انداختن میان صفوف دانشجویان بیثمر بگذارند. جمهوری اسلامی همیشه سعی کرده خواستهای دانشجویان را صنفی و مختص به خودشان قلمداد کند و خواست دانشجویان آزادیخواه را سیاسی و بی ربط به خواست عموم دانشجویان نشان دهد. یا با سیاسی قلمداد کردن خواستها در واقع هزینه مبارزه را بالا ببرد و توده دانشجو را از فعالین جدا نگهدارد. که متاسفانه در تعداد زیادی از موارد نیز موفق شده است و با این سیاست آنها را از هم جدا و نگذارد دانشجویان از خواستهای فعالین چپ دانشگاه حمایت کنند وباید جلو این روند را گرفت و نگذاشت سناریوهای سیاه جمهوری اسلامی در دانشگاه موفقیت آمیز شوند وبا ایجاد تفرقه میان دانشجویان به سرکوب آنان ادامه دهد. در این حالت تنها چاره ای که برای دانشجویان چپ و سوسیالیست باقی میماند بسیج عموم دانشجویان پشت سر خواستهای بحق و رادیکال است که در این شرایط هم دست جمهوری اسلامی برای سرکوب بیشتر بسته خواهد شد هم اینکه سوسیالیسم و آزادیخواهی به خواست عموم دانشجویان بدل خواهد شد که میتواند موفقیت بزرگی برای فعالین دانشجو باشد. دانشجویان سوسیالیست باید عموم دانشجویان را قانع کنند که خواست انها خواست تمامی دانشجویان است. اینکه بهداشت در دانشگاه وجود ندارد، اینکه دانشگاه از امکانات گرمایی لازم برخوردار نیست، اینکه باید احضار دانشجویان به کمیته های انظباتی به هر دلیلی باید قطع شود وغیره وغیره خواست هممه دانشچویان است واین را هم باید به یاد آنها بیاورند که پرچم همه این خواستها را دانشجویان سوسیالیست و آزادیخواه و برابری طلب بلند کرده اند و این پرچم باید به پرچم عمومی دانشجویان بدل شود. دانشجویان باید دریابند که خواستهایشان با خواست "آزادی وبرابری" و "سوسیالیزم یا بربریت" تداعی میشود. وراستش بعداز مرگ جریانات اصلاحات چی و تحکیم وحدتی وسر در آخور رژیم صدای دیگری غیر از سوسیالیزم و آزادیخواهی شنیده نمیشود واین رسالت بر دوش فعالین سوسیالیست دانشگاها افتاده و دست انها را میبوسد وباید به توده معترض دانشجو خط داد وپشت سر خواستهای رادیکال وانسانی سوسیالیستی بسیج کرد و این برگ مهمی و شاید تنها برگ برنده فعالین چپ وسوسیالیست است .
دانشجویان در این مدت باقی مانده تا 16 آذرباید تمام تلاش خود را بکار گیرند تا این سیاست را عملی کنند و محیط دانشگاه راچنان اماده کنند که 16 اذر امسال سرخ تر وسوسیالیستی تر از همیشه برگذار شود.
به امید یک 16 اذر سرخ و سوسیالیستی
ما در شرایطی در آستانه 16 آذر قرار گرفته ایم که تعرضات رژیم جانیان اسلامی در سال قبل تعداد زیادی از دانشجویان سوسیالیست و آزادیخواه و برابری طلب را دردانشگاهها به تیغ کشید و کرور کرور دانشجویان آزادیخواه را به داخل زندانهای مخوفش راند و تحت تعقیب و آزار قرار داد. اما به رغم تمام این فشارها در همین مدت کم که دانشگاه ها باز شده است به همه نشان داد که این جنبش را نمیتوان براحتی سربه نیست کرد واز بین برد لذا آنان را وا داشت که تا همان سیاست همیشگی خود را که سرکوب دانشجویان ونیروهای آزادیخواه است را با شدت هرچه بیشتر به پیش ببرند و بسیاری را به کمیته های انضباطی احضار و روانه بازداشتگاهها کنند. اما با همه اینها جنبش اعتراضی در دانشگاه همچنان زنده است و مبارزه ای پی گیر و دایمی برای رسیدن به خواستهای بحق و انسانی خویش از طرف دانشجویان ادامه دارد. و این قضیه جای خوشحالیست. اما اینجا بحث دیگری را میخواهم باز کنم و آن هم این است که چکار باید کرد تا یک 16 اذر سرخ و سوسیالیستی داشت و نشان داد که جنبش با تعرضات سال قبل نتنها به عقب نرفته بلکه همچنان محکم و پایداربر سر جای خودش باقی است. اما جوهر بحث اینجاست که چگونه میتوان رهبران جدیدی به جلو صحنه آورد وبه یک معنی 16 آذر را توده ای و همه گیر کرد و عموم دانشجویان را به صحنه آورد که جنبش بتواند قدرتمندانه در مقابل سرکوب جمهوری اسلامی قد علم کند. این سیاست و هدف چه مکانیسمی را میطلبد تا به موفقیت برسد؟
دانشجویان سوسیالیست باید سیاست نوینی پیش رو گیرند تا بتوانند بر این اوضاع که از یکطرف سرکوب عریان جمهوری اسلامی را به دنبال دارد واز طرف دیگر تلاشهای جمهوری اسلامی و دارودسته های اراذل اوباشش در دانشگاه را برای تفرقه انداختن میان صفوف دانشجویان بیثمر بگذارند. جمهوری اسلامی همیشه سعی کرده خواستهای دانشجویان را صنفی و مختص به خودشان قلمداد کند و خواست دانشجویان آزادیخواه را سیاسی و بی ربط به خواست عموم دانشجویان نشان دهد. یا با سیاسی قلمداد کردن خواستها در واقع هزینه مبارزه را بالا ببرد و توده دانشجو را از فعالین جدا نگهدارد. که متاسفانه در تعداد زیادی از موارد نیز موفق شده است و با این سیاست آنها را از هم جدا و نگذارد دانشجویان از خواستهای فعالین چپ دانشگاه حمایت کنند وباید جلو این روند را گرفت و نگذاشت سناریوهای سیاه جمهوری اسلامی در دانشگاه موفقیت آمیز شوند وبا ایجاد تفرقه میان دانشجویان به سرکوب آنان ادامه دهد. در این حالت تنها چاره ای که برای دانشجویان چپ و سوسیالیست باقی میماند بسیج عموم دانشجویان پشت سر خواستهای بحق و رادیکال است که در این شرایط هم دست جمهوری اسلامی برای سرکوب بیشتر بسته خواهد شد هم اینکه سوسیالیسم و آزادیخواهی به خواست عموم دانشجویان بدل خواهد شد که میتواند موفقیت بزرگی برای فعالین دانشجو باشد. دانشجویان سوسیالیست باید عموم دانشجویان را قانع کنند که خواست انها خواست تمامی دانشجویان است. اینکه بهداشت در دانشگاه وجود ندارد، اینکه دانشگاه از امکانات گرمایی لازم برخوردار نیست، اینکه باید احضار دانشجویان به کمیته های انظباتی به هر دلیلی باید قطع شود وغیره وغیره خواست هممه دانشچویان است واین را هم باید به یاد آنها بیاورند که پرچم همه این خواستها را دانشجویان سوسیالیست و آزادیخواه و برابری طلب بلند کرده اند و این پرچم باید به پرچم عمومی دانشجویان بدل شود. دانشجویان باید دریابند که خواستهایشان با خواست "آزادی وبرابری" و "سوسیالیزم یا بربریت" تداعی میشود. وراستش بعداز مرگ جریانات اصلاحات چی و تحکیم وحدتی وسر در آخور رژیم صدای دیگری غیر از سوسیالیزم و آزادیخواهی شنیده نمیشود واین رسالت بر دوش فعالین سوسیالیست دانشگاها افتاده و دست انها را میبوسد وباید به توده معترض دانشجو خط داد وپشت سر خواستهای رادیکال وانسانی سوسیالیستی بسیج کرد و این برگ مهمی و شاید تنها برگ برنده فعالین چپ وسوسیالیست است .
دانشجویان در این مدت باقی مانده تا 16 آذرباید تمام تلاش خود را بکار گیرند تا این سیاست را عملی کنند و محیط دانشگاه راچنان اماده کنند که 16 اذر امسال سرخ تر وسوسیالیستی تر از همیشه برگذار شود.
به امید یک 16 اذر سرخ و سوسیالیستی
No comments:
Post a Comment