توقع از 16 آذر
کیان آذر
Kian.azar@gmail.com
در آستانه شانزده آذر قرار داریم. فرصتی که دانشجویان فریاد اعتراض و مطالبات رادیکال و پیشرو خود و جامعه را بار دیگر به گوش همه برسانند. روزی که میتواند گامی در جهت ارتقا اعتراضات دانشجویی در برابر رژیم باشد.
چپ در دانشگاه نماینده آزادی، برابری، رفاه، سعادت و خوشبختی انسانهاست. این مطالبات است است که توده عظیم دانشجو از آن حمایت میکند. برابری طلبی، انسان محوری، جهان شمولی، رفاه و خوشبختی انسانها و در یک کلام سوسیالیسم. در این مبارزه ما شاهد پیشروی های خوبی در دانشگاه بوده ایم. نمونه جلو آمدن فعالین چپ در دانشگاه برای برپایی هشت مارس، اعتراضات و حمایتهای سراسری مثل اعتراضات دانشگاه های مازندران و حمایت دیگر دانشگاه ها، دخالت گری در مبارزات بخشهای دیگر و فضای دانشگاه را دخیل کردن در مبارزات جاری در جامعه مثل حمایت از رهبران کارگری. به یک معنا چپ دانشگاه تلاشها و گامهایی به سوی اجتماعی شدن و فعالیت در بستر اصلی برداشته است. ویا بحث اقدام برای برپایی تشکلهای سراسری و مستقل دانشجویی. اینها اقدامات مثبتی ست که چپ دانشگاه انجام داده که باید ادامه پیدا کند. اما این پیشروی ها و این سیر طی شده، تاثیرات و نتایجی به بار آورده که انعکاس آن در راست و چپ در دانشگاه کاملا مشهود است.
چپ تر شدن دانشگاه به معنای حرکت این چپ رسمی برای فراتر رفتن از وضعیت فعلی و رفتن بسمت رادیکالیسم و کمونیسم موجود در جامعه و خود بدنه دانشجوست. این حرکت ناگزیر به معنی تغییر چهره ها و رهبران دانشجویی است یا به کارگری شدن و رادیکال شدن کمونیسم خود این فعالین فعلی نیزمیتواند منجر شود. چپ دانشگاه برای انطباق با کمونیسم موجود در جامعه و در بدنه خود دانشجویان نیازمند تغییر و تحولاتی در افق سیاسی، اجتماعی خود این فعالین چه از لحاظ نظری و چه عملی ست.
این روند رادیکالیزه شدن اوضاع و جو موجود منتج به چپ ترشدن مواضع این رهبران و منجر به اتفاقاتی میشود که در حال حاضرشاهد وقوع آن در بخش چپ دانشگاه هستیم. این انتقادها، نقدها، اختلافات و همه این نزاع و کشمکشهایی که وجود دارد با همه نقاط ضعف و بی پرنسیبی هایی که در آن هست را باید بر مبنای همین روند دید و تحلیل کرد. چپ درحرکت به سوی بدنه رادیکال دانشجویی و چپ کمونیستی کارگری جامعه است. این حرکت عظیم که ازامروز شروع نشده و با رشد و عروج خود نتایجی مانند 16آذر سالهای اخیر و مشخصا پارسال و نمونه هایی که در بالا اشاره کردم همراه داشته است. این پروسه که آخرین آنها 30 مهر و اعتراضات دانشگاه اصفهان است بشدت راست را نگران کرده و موجب بستن شمشیراز رو برای زدن و تضعیف چپ است.
نکته مهم اینست که این دستاوردهای تا بحال سنگرهایی ست که تسخیر شده و حکومت را با همه مدافعین آن عقب رانده. باید توجه داشت موقعیت فعلی چپ و اختلافات و بحثهایی که حول آن شکل گرفته نباید این بی توجهی و غفلت را منجر شود که ما دستاوردهای تا کنونی را که باعث هژمونی پیدا کردن در دانشگاه شده را از دست بدهیم. ما باید با حفظ وپیش راندن موقعیتمان در جدال طبقاتی ای که با راست داریم بسمت سوسیالیستی تر شدن دانشگاه گام برداریم.
مبارزه بی تخفیف و رادیکال با جمهوری اسلامی و همه گرایشات رنگینش است که این امکان را به ما میدهد که بتوانیم حمایت و پشتوانه بدنه دانشجویی را باخود داشته باشیم که خود این حمایت چتری ست برای تقابل با تعرضات رژیم.
فعالین باید به این نکته آگاه باشند که موضع سوسیالیستی داشتن و برخورد سیاسی کردن یعنی پرداخت به مسائل و معضلات اساسی و ریشه ای مبارزه.
اگر توجه چپ و حرکت عملی آن پاسخگویی به رویدادهای اصلی و قطب اساسی مبارزه یعنی رودرویی هر روزه با جمهوری اسلامی باشد و سر هر گره گاهی و مسئله ای یقه جموری اسلامی را گرفتن و سرنگونی آنرا برای برون رفت از شرایط موجود در دستوربگذارد، ما شاهد گره خوردن هرچه بیشتر این بخش با بستر اصلی دانشگاه و جامعه خواهیم بود. شاهد حمایت و پشتیبانی و دخالت توده دانشجو خواهیم بود و ارتقا کیفی و کمی چپ دانشگاه راخواهیم دید. چپ اجتماعی با نیرو و توان و استخوان بندی مارکسیستی و محکمتری بوجود خواهد آمد که به تقابل جدی تری با راست خواهد رفت.
یکی دیگراز نتایج هم اینست که ایجاد تشکل سراسری و مستقل قابل دسترس ترخواهد بود و دانشجویان بیشتری در ایجاد آن سهیم خواهند بود.
امروزبحث چپها با هم بر سراینست- حداقل آنچه که دیده میشود- کمونیسم چیست؟ و چه کسی خط کمونیستی را پیش میبرد. واقعا کمونیسم چیست؟
کمونیسم را باید در سلب سیستم و نظام فعلی و در دل این سلب، دادن استراتژی و الگوی اثباتی خودمان به این جنبش اجتماعی دید و پیش برد. حال اگر ما بعنوان پیشروان این جنبش، این مسئله رافراموش کنیم و بجای سازماندهی اعتراض و گذاشتن انرژی همه جانبه روی آن، صرفا به اختلافات بپردازیم و کلا اعتراض علیه جمهوری اسلامی را فراموش کرده و یا به فرعیات تبدیل کنیم،چیزی جز یک جریان فرقه ای که بدنه رادیکال و چپ دانشگاه از آن عبور خواهد کرد، نخواهیم بود. ما اعتقاد داریم که در جامعه و دانشگاه، چپ کمونیستی و کارگری هژمونی دارد و به کمتر از آن رضایت نمیدهد. این خصیصه یعنی حرکت سریع و عوض شدن چشم اندازهای سیاسی. این یعنی اگر امروزاین جنبش را نمایندگی نکنیم جامعه از ما عبور خواهد کرد. جامعه ای با ویژگی جامعه ایران مدام در حال پیشروی و ساختن رهبران واقعی جنبش خود است.
یک سوال جدی در این میان وجود دارد. دانشگاه و جامعه این انتظار و سوال را در برابر فعالین چپ در دانشگاه قرار میدهد و باید پاسخگوی آن بود:
16آذر در پیش است، آیا چپ همه انرژِی و امکان سازماندهی خود را برای برپایی یک 16آذر سرخ و سراسری بکار گرفته است؟ چرا که الان باید تمامی بحثها، فعالیتها و وبلاگها، مسائل حول شانزده آذر را پیش ببرند، نه تنها اینگونه نیست بلکه بحث اختلافات، تصفیه حسابها و جدلها داغ است. چرا؟
این سوالی ست که دانشجویان و مشخصا فعالین چپ باید به آن جواب دهند. حال یا با پراتیک و برپایی 16 اذر یا با ادامه این مباحث و از دست دادن این پتانسیل عظیم اعتراضی دانشجویی.
بهر حال باید برای این روز تلاش و سازماندهی کرد. باید همه بحث ها را برای بعد گذاشت و فقط برای برگزاری هرچه وسیعتر، همه جانبه تر و سوسیالیستی تر این روز اقدام کرد. این وظیفه عاجل و ضروری فعالین و دانشجویان است. باید پاسخ تعرضات جمهوری اسلامی در دانشگاه ها، پاسخ تلاش برای سرکوب و مرعوب کردن فعالین جنبش کارگری و زنان را داد. باید پاسخ تقلای جمهوری اسلامی برای ایجاد فضای جنگ و استفاده از آن علیه جامعه و به گرو گرفتن زندگی مردم وکلا همه اقدامات استیصال زده رژیم را داد. همانطور که کارگران و زنان تا بحال این سیاستها را شکست داده اند، دانشجویان نیز در ادامه این روند، در یک اقدام سراسری، رو به جامعه و جهان این صدای اعتراض و بشکست کشاندن سیاستهای حکومت را با اعتراض سوسیالیستی خود پاسخ دهند. این پاسخ چیزی جز اجتماع اعتراضی وسیع دانشجویان در دانشگاه های مختلف و سردادن و بالا بردن پلاکادرهای آزادی برابری هویت انسانی، نه جنگ نه جمهوری اسلامی، سوسیالیسم یا بربریت و بسیار دیگری از این مطالبات نخواهد بود. باید از دل این دوره تشکلهای مستقل وسراسری دانشجویی با پلاتفرم رادیکال را بوجود آورد. باید چپ سازمانیافته، تشکل یافته وبا هویت سوسیالیستی تری پا به میدان گذارد. باید در این روز آنچه به جهان مخابره میشود، اجتماع سرخ، عکسهای سرخ و بیانیه های انسانی و جهانشمول باشد. باید در پلاکادرهایمان با زبان جهانی و رو به جهان صحبت کنیم. زمان کم است و کارها زیاد. باید همه کارها را کنار بگذاریم وبا 16آذری بیادماندنی، پاسخی بجا به جمهوری اسلامی، انجمن اسلامی ها، لیبرال دمکراتها،تحکیم وحدتی ها و همه طرفداران این نظام سرکوبگر بدهیم. این پاسخی عینی به توقع و انتظارجامعه و چپ دانشگاه است و عین کمونیست بودن است.
Kian.azar@gmail.com
در آستانه شانزده آذر قرار داریم. فرصتی که دانشجویان فریاد اعتراض و مطالبات رادیکال و پیشرو خود و جامعه را بار دیگر به گوش همه برسانند. روزی که میتواند گامی در جهت ارتقا اعتراضات دانشجویی در برابر رژیم باشد.
چپ در دانشگاه نماینده آزادی، برابری، رفاه، سعادت و خوشبختی انسانهاست. این مطالبات است است که توده عظیم دانشجو از آن حمایت میکند. برابری طلبی، انسان محوری، جهان شمولی، رفاه و خوشبختی انسانها و در یک کلام سوسیالیسم. در این مبارزه ما شاهد پیشروی های خوبی در دانشگاه بوده ایم. نمونه جلو آمدن فعالین چپ در دانشگاه برای برپایی هشت مارس، اعتراضات و حمایتهای سراسری مثل اعتراضات دانشگاه های مازندران و حمایت دیگر دانشگاه ها، دخالت گری در مبارزات بخشهای دیگر و فضای دانشگاه را دخیل کردن در مبارزات جاری در جامعه مثل حمایت از رهبران کارگری. به یک معنا چپ دانشگاه تلاشها و گامهایی به سوی اجتماعی شدن و فعالیت در بستر اصلی برداشته است. ویا بحث اقدام برای برپایی تشکلهای سراسری و مستقل دانشجویی. اینها اقدامات مثبتی ست که چپ دانشگاه انجام داده که باید ادامه پیدا کند. اما این پیشروی ها و این سیر طی شده، تاثیرات و نتایجی به بار آورده که انعکاس آن در راست و چپ در دانشگاه کاملا مشهود است.
چپ تر شدن دانشگاه به معنای حرکت این چپ رسمی برای فراتر رفتن از وضعیت فعلی و رفتن بسمت رادیکالیسم و کمونیسم موجود در جامعه و خود بدنه دانشجوست. این حرکت ناگزیر به معنی تغییر چهره ها و رهبران دانشجویی است یا به کارگری شدن و رادیکال شدن کمونیسم خود این فعالین فعلی نیزمیتواند منجر شود. چپ دانشگاه برای انطباق با کمونیسم موجود در جامعه و در بدنه خود دانشجویان نیازمند تغییر و تحولاتی در افق سیاسی، اجتماعی خود این فعالین چه از لحاظ نظری و چه عملی ست.
این روند رادیکالیزه شدن اوضاع و جو موجود منتج به چپ ترشدن مواضع این رهبران و منجر به اتفاقاتی میشود که در حال حاضرشاهد وقوع آن در بخش چپ دانشگاه هستیم. این انتقادها، نقدها، اختلافات و همه این نزاع و کشمکشهایی که وجود دارد با همه نقاط ضعف و بی پرنسیبی هایی که در آن هست را باید بر مبنای همین روند دید و تحلیل کرد. چپ درحرکت به سوی بدنه رادیکال دانشجویی و چپ کمونیستی کارگری جامعه است. این حرکت عظیم که ازامروز شروع نشده و با رشد و عروج خود نتایجی مانند 16آذر سالهای اخیر و مشخصا پارسال و نمونه هایی که در بالا اشاره کردم همراه داشته است. این پروسه که آخرین آنها 30 مهر و اعتراضات دانشگاه اصفهان است بشدت راست را نگران کرده و موجب بستن شمشیراز رو برای زدن و تضعیف چپ است.
نکته مهم اینست که این دستاوردهای تا بحال سنگرهایی ست که تسخیر شده و حکومت را با همه مدافعین آن عقب رانده. باید توجه داشت موقعیت فعلی چپ و اختلافات و بحثهایی که حول آن شکل گرفته نباید این بی توجهی و غفلت را منجر شود که ما دستاوردهای تا کنونی را که باعث هژمونی پیدا کردن در دانشگاه شده را از دست بدهیم. ما باید با حفظ وپیش راندن موقعیتمان در جدال طبقاتی ای که با راست داریم بسمت سوسیالیستی تر شدن دانشگاه گام برداریم.
مبارزه بی تخفیف و رادیکال با جمهوری اسلامی و همه گرایشات رنگینش است که این امکان را به ما میدهد که بتوانیم حمایت و پشتوانه بدنه دانشجویی را باخود داشته باشیم که خود این حمایت چتری ست برای تقابل با تعرضات رژیم.
فعالین باید به این نکته آگاه باشند که موضع سوسیالیستی داشتن و برخورد سیاسی کردن یعنی پرداخت به مسائل و معضلات اساسی و ریشه ای مبارزه.
اگر توجه چپ و حرکت عملی آن پاسخگویی به رویدادهای اصلی و قطب اساسی مبارزه یعنی رودرویی هر روزه با جمهوری اسلامی باشد و سر هر گره گاهی و مسئله ای یقه جموری اسلامی را گرفتن و سرنگونی آنرا برای برون رفت از شرایط موجود در دستوربگذارد، ما شاهد گره خوردن هرچه بیشتر این بخش با بستر اصلی دانشگاه و جامعه خواهیم بود. شاهد حمایت و پشتیبانی و دخالت توده دانشجو خواهیم بود و ارتقا کیفی و کمی چپ دانشگاه راخواهیم دید. چپ اجتماعی با نیرو و توان و استخوان بندی مارکسیستی و محکمتری بوجود خواهد آمد که به تقابل جدی تری با راست خواهد رفت.
یکی دیگراز نتایج هم اینست که ایجاد تشکل سراسری و مستقل قابل دسترس ترخواهد بود و دانشجویان بیشتری در ایجاد آن سهیم خواهند بود.
امروزبحث چپها با هم بر سراینست- حداقل آنچه که دیده میشود- کمونیسم چیست؟ و چه کسی خط کمونیستی را پیش میبرد. واقعا کمونیسم چیست؟
کمونیسم را باید در سلب سیستم و نظام فعلی و در دل این سلب، دادن استراتژی و الگوی اثباتی خودمان به این جنبش اجتماعی دید و پیش برد. حال اگر ما بعنوان پیشروان این جنبش، این مسئله رافراموش کنیم و بجای سازماندهی اعتراض و گذاشتن انرژی همه جانبه روی آن، صرفا به اختلافات بپردازیم و کلا اعتراض علیه جمهوری اسلامی را فراموش کرده و یا به فرعیات تبدیل کنیم،چیزی جز یک جریان فرقه ای که بدنه رادیکال و چپ دانشگاه از آن عبور خواهد کرد، نخواهیم بود. ما اعتقاد داریم که در جامعه و دانشگاه، چپ کمونیستی و کارگری هژمونی دارد و به کمتر از آن رضایت نمیدهد. این خصیصه یعنی حرکت سریع و عوض شدن چشم اندازهای سیاسی. این یعنی اگر امروزاین جنبش را نمایندگی نکنیم جامعه از ما عبور خواهد کرد. جامعه ای با ویژگی جامعه ایران مدام در حال پیشروی و ساختن رهبران واقعی جنبش خود است.
یک سوال جدی در این میان وجود دارد. دانشگاه و جامعه این انتظار و سوال را در برابر فعالین چپ در دانشگاه قرار میدهد و باید پاسخگوی آن بود:
16آذر در پیش است، آیا چپ همه انرژِی و امکان سازماندهی خود را برای برپایی یک 16آذر سرخ و سراسری بکار گرفته است؟ چرا که الان باید تمامی بحثها، فعالیتها و وبلاگها، مسائل حول شانزده آذر را پیش ببرند، نه تنها اینگونه نیست بلکه بحث اختلافات، تصفیه حسابها و جدلها داغ است. چرا؟
این سوالی ست که دانشجویان و مشخصا فعالین چپ باید به آن جواب دهند. حال یا با پراتیک و برپایی 16 اذر یا با ادامه این مباحث و از دست دادن این پتانسیل عظیم اعتراضی دانشجویی.
بهر حال باید برای این روز تلاش و سازماندهی کرد. باید همه بحث ها را برای بعد گذاشت و فقط برای برگزاری هرچه وسیعتر، همه جانبه تر و سوسیالیستی تر این روز اقدام کرد. این وظیفه عاجل و ضروری فعالین و دانشجویان است. باید پاسخ تعرضات جمهوری اسلامی در دانشگاه ها، پاسخ تلاش برای سرکوب و مرعوب کردن فعالین جنبش کارگری و زنان را داد. باید پاسخ تقلای جمهوری اسلامی برای ایجاد فضای جنگ و استفاده از آن علیه جامعه و به گرو گرفتن زندگی مردم وکلا همه اقدامات استیصال زده رژیم را داد. همانطور که کارگران و زنان تا بحال این سیاستها را شکست داده اند، دانشجویان نیز در ادامه این روند، در یک اقدام سراسری، رو به جامعه و جهان این صدای اعتراض و بشکست کشاندن سیاستهای حکومت را با اعتراض سوسیالیستی خود پاسخ دهند. این پاسخ چیزی جز اجتماع اعتراضی وسیع دانشجویان در دانشگاه های مختلف و سردادن و بالا بردن پلاکادرهای آزادی برابری هویت انسانی، نه جنگ نه جمهوری اسلامی، سوسیالیسم یا بربریت و بسیار دیگری از این مطالبات نخواهد بود. باید از دل این دوره تشکلهای مستقل وسراسری دانشجویی با پلاتفرم رادیکال را بوجود آورد. باید چپ سازمانیافته، تشکل یافته وبا هویت سوسیالیستی تری پا به میدان گذارد. باید در این روز آنچه به جهان مخابره میشود، اجتماع سرخ، عکسهای سرخ و بیانیه های انسانی و جهانشمول باشد. باید در پلاکادرهایمان با زبان جهانی و رو به جهان صحبت کنیم. زمان کم است و کارها زیاد. باید همه کارها را کنار بگذاریم وبا 16آذری بیادماندنی، پاسخی بجا به جمهوری اسلامی، انجمن اسلامی ها، لیبرال دمکراتها،تحکیم وحدتی ها و همه طرفداران این نظام سرکوبگر بدهیم. این پاسخی عینی به توقع و انتظارجامعه و چپ دانشگاه است و عین کمونیست بودن است.
No comments:
Post a Comment